Na przełomie tysiącleci odwiedziłyśmy Indie .

Matka z córką i dwa Anioły .

Pękate plecaki,spocone twarze,długie, luźne szaty.

Indie pachną tysiącem zapachów.

Mienią się tysiącem kolorów.

Na ulicach wielkich miast- tysiące ludzi, samochodów, riksz .

Wszystkiego jest tu dużo, do przesytu .

Biedy i bogactwa

Potężny panteon bóstw.

Wszystko się tu miesza ;

Dostojne świątynie z finezyjnymi ornamentami

Maleńkie ołtarzyki wśród wieżowców, lub na świętych drzewach,

Wspaniałe,kapiące złotem pałace maharadżów

Domy z kartonów …

Co zostało w nas najdłużej ?

Śpiewanie nabożnych badżanów  na placu darszanowym .

Piękne kobiety w tęczowych sari,

Zawsze czyste, umyte w luksusowej łaźni, lub przy kranie na ulicy.

Kąpiel w oceanie o skośnych falach,

Bosy spacer po białej piaszczystej plaży,

Odpoczynek pod palmami

Rozgwieżdżone niebo, które pewnej nocy było naszym dachem

Święte miejsca różnych religii i..

Nad tym wszystkim, wbrew pozorom

Jeden Bóg – jak wszędzie .

Cóż Wam ofiarować w ten mroźny, szary dzionek? Trochę wspomnień z pięknych ,ciepłych miejsc. Sama jestem w nieco śpiącym nastroju, brak weny twórczej, lekki sen zimowy. Bobrze mi z tym jednak. Nareszcie. Zwykle w takim stanie byłam niezadowolona z siebie. Przecież trzeba być aktywnym, twórczym. Czy naprawdę trzeba? Taki stan w którym niewiele się dzieje ,też jest bardzo dobry, jest potrzebny. Dobrze jest jeśli mamy okazję się zatrzymać, odpocząć ,zastanowić się nad sobą ,nad życiem. Poczytać , pomedytować ,wejść do swojego wnętrza, spotkać się ze swoją duszą. Zwykle po takim czasie coś się w nas budzi. Mamy ochotę działać ,tworzyć. Trzeba poczekać i cieszyć się tym stanem niedziałania. W oka mgnieniu wszystko może się zmienić i znów porwie nas wir życia, jednak bogatsi w doświadczenia wewnętrzne, napełnieni spokojem łatwiej zniesiemy podmuchy losu.

A pozdrowieniem Basia

Na zdjęciach poniżej i powyżej Egipt ,listopad 2010 rok, przy piramidzie Heopsa

Zachód słońca na Gwadelupie. Listopad 2013 rok.

Niemal nie wierzę ,że tam byłam rok temu ,o tej porze.

Jakże tam cudownie, jak ciepło. Przesyłam to zdjęcie dla wszystkich, przemarzniętych, zakatarzonych, zasmuconych i tych co pomimo szarości za oknem , utrzymują światło w sercu. Chciałam Wam napisać coś ładnego, mądrego. a tu nic nie przychodzi mi do głowy. Myślę, że to zdjęcie i moje wspomnienie będzie najlepszym prezentem na dziś, szczególnie dla tych co obchodzą dziś swoje urodziny, a jest wśród nich mój najstarszy syn Rafał i Ela Krzyżaniak , o czym „powiedział” mi facebook.

Pozdrawiam ciepło i słonecznie i wszystkim życzę słońca w sercu.

Basia

Kochani!

Jak widzicie już jestem, już działam, już piszę.

Byłam z mężem dwa tygodnie na Karaibach, na Gwadelupie, jednej z wysp archipelagu Małe Antyle.

Bajka ,raj , ciepło, słonecznie, zielono i kolorowo.

Ciepły ocean z wielkimi falami, złote plaże z palmami, tropikalne lasy i wielkie wodospady.

30st. w cieniu , ale przepływające chmurki, duża wilgotność i miły wietrzyk łagodzą temperaturę i jest bardzo przyjemnie.

Do tego owoce i warzywa w wielkim wyborze, dojrzewające w tym klimacie, bez konserwantów.

Sympatyczni ludzie ,Kreole, a więc wspaniałe kolorowe mieszanki różnych ras. Sporo Francuzów, bo to departament Francji.

Tyle na dziś ,na początek. Wkrótce zamieszczę zdjęcia.

Aby Wam nie było żal i abyście nie pękli z zazdrości, to Wam powiem, że strasznie mi teraz zimno, że po długiej podróży ( 11 godzin w powietrzu, 20 w podróży) nie mogę przyjść do siebie. Do tego różnica czasu kilka godzin, a więc totalne wygłupienie dla organizmu , kiedy spać,a kiedy wstać. Dziwne, że w tamta stronę, też była zmiana czasu i też długa podróż ,ale jakoś nie narzekaliśmy .

Pozdrawiam Was ciepło i pomimo wszystko mówię Wam ,że nie ma jak w domu.

Owinięta w koc Basia